Prolog

Prolog.

Był to czas, gdy wszystko co objęte było w schemat - runęło.
Był to dzień, gdy rytm spod uderzających smukłych dłoni Raphaela, wprawiał tłum w siedzenia.
Kobiety wzruszone pięknem sztuki roniły łzy napełniając piersi pięknem każdego dźwięku.
Siedziałam obok nich, często nawet śniłam o ich snach, o których z pewnością nigdy nie opowiedziały swoim mężom. 
Śmiałam się pod nosem, bo byłam pewna, że żadna z nich nigdy nie pozbędzie się wspomnienia o zdecydowanie najprzystojniejszym brytyjskim muzyku.
Z wdziękiem i nieświadomie dotykały szyi wpatrując się w punkt na scenie, w ciemny sen, którego pragnęły.
Każda chciała dotknąć jego bladej postury, mieć tę możliwość poznania jego serca.
Przez jednych nazywany geniuszem, przed drugich opluwany i okrzykiwany dziwakiem.
Miał jednak w sobie pewien urok, urok o którym każdy wiedział i każdy dostrzegał, lecz zazdrość i nienawiść nie pozwalały im zwyczajnie pogratulować sukcesu, uścisnąć dłoni po udanym koncercie gdzieś za kulisami. Przechodzili obojętnie, rzucając zimno-ciepłe uśmiechy, które nigdy nie robiły na nim wrażenia. Stronił od głupoty, szukał usilnie szczęścia w nauce, w rzeczach stałych, materialnych, bo przecież tylko one mu pozostały. Nigdy się nie otworzył, nigdy nie pozwolił mi w pełni poznać jego jako Raphaela, nie Raphaela Hottsa młodego czarującego brytyjskiego pianisty.
Ale i tak wiedziałam co w nim siedziało.
To był ten czas, te cenne i jednocześnie gorzkie dni, miesiące, lata, gdy Raphael oddał się swojej drugiej połowie duszy. Po traumie związanej ze śmiercią jego przyjaciela, z którym dzielił życie przez kilka lat, a o którym naprawdę mało mówił, nastała cisza, a fortepian stał się jego ostoją, jego wyzwoleniem z grzechu jakim obarczał się po wypadku. 
Płakał.
Często płakał nie roniąc przy tym łez, a ja podchodziłam do okna i obejmowałam go w pasie, chciałam odebrać mu ten smutek, ten żal, te dni, za którymi tak bardzo tęsknił... 
Nigdy mnie nie odepchnął.
Historię tę opowiadam ja, kobieta, podobno jedyna w jego życiu, sam tak stwierdził gdy ubrana jeszcze w sen, przewróciłam rano popielniczkę, uwalniając z niej resztki popiołu, a on tylko spojrzał i stwierdził.
- Clara, zdecydowanie odradzam ci obecny szlak z pokoju do salonu! - Spojrzałam na niego z uśmiechem schowanym za ustami, w dosyć dziwnej rozkraczonej pozycji, którą przyjęłam by nie wdepnąć w bałagan. 
Uwielbiałam te kłęby dymu pływające po pokoju, nieśmiale odzierające o nasze meble, o ściany,
o nas.
Poznaliśmy się 3 lata temu w Londynie.
On spojrzał na mnie 2 razy, a ja naliczyłam się wyimaginowanych 6, z których do dziś się śmiejemy.
Zabrał mnie na kawę z cynamonem, śmialiśmy się, nasze dłonie pierwszy raz się dotknęły, a mój mózg wysłał niepokojący sygnał do serca. Potem, grając jeden ze swoich ulubionych utworów, ot tak, zaproponował, żebym wprowadziła się na Stanhope St, jeśli chcę, jeśli będę w stanie znieść hałas nad ranem i jego ''ciche chwile. ''
Zgodziłam się i znowu oddaliśmy się błogiemu nałogowi, umieraliśmy ze śmiechu, żartując o politykach, smaku paluszków i cenach tytoniu, a ja zwinięta na sofie, ubrana w bordową za dużą koszulę, cicho i tak mocno marzyłam, by ta zwyczajność nigdy nie dobiegła końca.
Kobieca intuicja często jednak przysłania rzeczywistość, malując ją w słonych kolorach.
Oboje mamy 24 lata i nie jedno za sobą. 
Nie mogę być pewna, jak opisałby mnie Raph'ee, ale z pewnością mogę wywnioskować z odbicia w lustrze, że mam ciemne gęste włosy do ramion, grzywkę, a rano ubieram się w czerwoną szminkę i odciskam usta na filiżance. 
Kilka razy przechodząc przez ulicę obok jednej z naszych ulubionych kawiarni, usłyszałam, że źle się prowadzę sypiając z kobietami, do których nic nie czuję, bo w domu czeka ktoś, komu oddałabym życie.
Preferuję związki z kobietami, to prawda, miałam za sobą kilka miłostek i zauroczeń, ale trwały one kilka miesięcy po czym ja...

ot tak
przestałam kochać.
Bo pokochałam jego.
Jego zapach,
smak jego ust na filiżankach,
jego wrażliwość
umysł
gust
oczy
jego obojętność...